Functionele stad

Twee- à driehonderd woningen per jaar. Dat is het bouwtempo van Delft in de jaren tussen 1950 en 1960. Dat lijkt misschien aardig, maar is bij lange na niet genoeg. In 1950 zijn er vierduizend woningen nodig om woningzoekenden onderdak te bieden. In Zuid-Holland staat alleen Den Haag er nog beroerder voor. De paar honderd woningen per jaar zijn een lachertje, een druppel op de gloeiende plaat.

Na 1960 gaat de knop om. Een grenswijziging met Schipluiden zorgt ervoor dat Delft ruimte krijgt om te bouwen, iets waar dan al jarenlang plannen voor ontwikkeld worden. Zodra de overheid instemt, kunnen de heipalen de grond in. Poptahof is de eerste wijk die in de jaren zestig in de weilanden ten zuidwesten van Delft verrijst, gebouwd volgens de dan moderne principes van de functionele stad. Hoogbouw is het nieuwe wondermiddel om zoveel mogelijk mensen onderdak te bieden. Rechte verkeerswegen moeten de verschillende woonwijken met elkaar verbinden. De duizend woningen in Poptahof bieden maar even soelaas. Door onstuimige groei van de Delftse industrie en de Technische Hogeschool blijft het aantal woningzoekenden oplopen. Woningnood is nog steeds ‘volksvijand nummer één’.

Na Poptahof wordt de rest van Voorhof vlot volgebouwd, veelal met hoogbouw. De bouwaanvragen buitelen ondertussen over elkaar heen. Het archief van de gemeente bevat vele mappen met plannen, tekeningen en correspondentie over de uitbreidingswijken. Architecten en stedenbouwkundigen kunnen zich uitleven in de bouwkundige proeftuin die in de jaren zestig bij Delft ontstaat. Als Voorhof gereed is, liggen de bestektekeningen voor Buitenhof klaar om uitgevoerd te worden en is Tanthof ook al uitgedacht en door de gemeenteraad goedgekeurd. Maquettes als deze bieden het broodnodige overzicht in het woud van bouwplannen dat omstreeks 1969 in de steigers staat. Wel zo functioneel natuurlijk.